Peygamberlerin Sahip Olduğu Bazı Sıfatların Nübüvvetin Gerekliliği ve İspatı Açısından Değerlendirilmesi
Öz
Bir insanda bulunması gereken birçok erdeme sahip olma özelliği peygamberleri toplumlara rol model olma konusunda vazgeçilmez kılmaktadır. Peygamberlerin sahip olduğu bu üstün va-sıfların her biri onlara mutlak hakikate yönelmede farklı bir katkı sunmaktadır. Diğer insanlar-dan farklı olarak, peygamberlerde bulunan erdemlerin bir bütün olarak bulunması, onları mutlak hakikate götüren yolu en isabetli ve mükemmel şekilde takip etmelerine imkân sağlamıştır. Özel-likle içerisinde yaşadıkları toplumların normal insanların fark edemeyeceği hassas problemlerini, güçlü erdemleriyle keşfetmek ve o toplumları evrensel ahlâkî değerler etrafında buluşturmak adına peygamberlerin verdikleri zorlu mücadeleleri dikkate aldığımızda, onlarsız bir dünyada insanların bütün insanlığı ilgilendiren mutlak hakikati bulmalarının o kadar da kolay olmayaca-ğını söylemek mümkündür. Bu anlamda, yeryüzünde ahlâkî erdemleri yayma konusunda pey-gamberleri diğer insanlardan ayıran ve onlara uymayı aklî ve ahlâkî bir zorunluluk haline getiren en önemli özellik, çağlar ve nesiller boyunca kitleleri ahlâkî evrensel ilkeler etrafında buluştura-bilmeleri ve bu yolda güçlü gelenekler oluşturmaları olmuştur. Hakikate giden zorlu yol emanet, fetânet ve cesaret gibi güçlü erdemlere sahip insanların takibi ile mümkün olabilmiştir. Peygam-berlerin oluşturdukları güçlü gelenekler insanlığa çok büyük erdemler sunmuş insanı insan kılan faziletlerin neşvünema bulmasına toplumsal bir ortam hazırlamıştır. Tıpkı cahiliye döneminde olduğu gibi nübüvvetin nurundan uzak kalmış toplumların aynı zamanda insani erdemlerden de uzak kaldıkları görülmektedir. Çerçevesi yukarıdaki şekilde belirlenen bu çalışmada özellikle Hz. Muhammed (s.a.v.) ve Hz. İbrahim’in (a.s) bireysel ve toplumsal alandaki mücadelelerinden bazı örnekler sunularak, bu örneklerin onların nebevi sıfatları ile ilişkisi kurularak peygamberli-ğin insanlık için vazgeçilmezliği ortaya konmaya çalışılacaktır. Özellikle bahsi geçen peygamber-lerin seçilmiş olması, nebevi sıfatların toplumsal tezahürlerinin en açık şekilde onların haytların-daki örneklerden takip edilebilebiliyor olmasıdır.
Kaynakça
- Ağırakça, A. (2014). Kaynaklar Işığında İsrâ ve Miraç Olayı. Artuklu Akademi: Mardin Artuk-lu Üniversitesi İlahiyat Bilimleri Fakültesi Dergisi, 1 (2), 1-30.
- Aksarâyî, C. (Ts). el-Es’ile ve’l-ecvibe. (N. Hanay – M. Furkani, Çev.). Aksaray: Aksaray Be-lediyesi Kültür ve Sosyal İşler Müdürlüğü Kültür Yayınları.
- Azimli, M. (2010). Tarihin Kırılma Noktası: Hudeybiye Antlaşması. Hikmet Yurdu, 3 (6), 35-58.
- Bağdâdî, A. (1346). Uṣûlü’d-dîn. İstanbul: Dârülfünun İlâhiyat Fakültesi.
- Bâkıllânî, E. B. (1947). et-Temhîd fi'r-red ‘ale'l-mülhideti'l-mu‘attıla. (M. Hudayrî, Tahk). Ka-hire: Dârü'l-Fikri'l-‘Arabi.
- Belâzurî, E. H. (2018). Ensâbu’l-eşrâf. (S. Zekkâr, Tahk.). İstanbul: İlk Harf Yayınevi.
- Boynukalın, M. “Tebliğ” Türkiye Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi. Erişim 29 Aralık 2020. https://islamansiklopedisi.org.tr/teblig.
- Câhiz, E. O. (1987). Keşşâf-u âsâri'l-Câhiz. (A. E. Mulhim, Tahk.). Beyrût: Dâr ve Mektebet-u Hilâl.
- Cevherî, E. N. (1974). eṣ-Ṣıḥâḥ tâcü’l-luga ve sıhahi’l-‘Arabiyye. (N. Mar‘aşlî – Ü. Mar‘aşlî, Neşr.). Beyrut: y.y.
- Cüveynî, İ. H. (1950). Kitâbu’l-irşâd. (M. Y. Mûsa, A. A. Abdulhamîd, Tahk.). Bağdat: el-Mektebu’l-Hancî.
- Çağlayan, H. (2015). Elçi ve Vekil Bağlamında Nübüvvet. e-Makâlât Mezhep Araştırmaları, 8 (2), 67-95.
- Çağrıcı, M. “Sıdk” Türkiye Diyanet Vakfı İslâm Ansiklopedisi. Erişim 26 Kasım 2020. https://islamansiklopedisi.org.tr/sidk.
- Ebu’l-İz, E. H. (2003). Şerhu’l-‘Akîdeti’t-Tahâviyye. (A. et-Türkî. Neşr.). Beyrut: y.y.
- Elmalılı, M. H. (1979). Hak Dini Kur'an Dili. İstanbul: Eser Neşriyat.
- Fârâbî, E. N. (1949). İhsâu’l-‘ulûm. (O. Emin, Tahk.). Kahire: Dârü‘l-Fikri‘l-‘Arabî.
- Fârâbî, E. N. (1985). el-Medînetü’l-fâzıla. (A. N. Nader, Neşr.). Beyrut: y.y.
- Ferâhidî, E. A. (1998). Kitabu'l-‘ayn. (M. el-Mahzûmî-İ. es-Sâmirâî, Tahk.). Beyrut: Muessese-tu'l-‘Alemî.
- Güncel Türkçe Sözlük. “Cesaret”. Erişim 2 Şubat 2021. https://sozluk.gov.tr/.
- İbn İshâk, E. A. (2012). Sîret-u İbn İshâk. (M. Hamîdullah, Tahk.). İstanbul: Düşün Yayıncılık.
- İbn Fûrek, E. B. (1987). Mecerred-u Makâlâti'l-Eş‘arî. (D. Gimaret, Tahk.). Beyrut: Dâru'l-Meşrik.
- İbn Hişâm, E. M. (1992). es-Sîretü'n-nebeviyye. (S. Zekkar, Tahk. V. el-Magribi, Şerh.). Bey-rut: Dârü'l-Fikr.
- İbn Kesîr, İ. (1997). Tefsîru’l-Kur’âni’l-‘azîm. 4 Cilt. Beyrut: Dâru’l-Ma‘rife.
- İbn Manzûr, M. (1990). Lisânü’l-ʿArab. 15 Cilt. Beyrut: Dâru’s-Sadr.
- İşcan, M. Z. (1997). Kur’ân-ı Kerîm’de Emânet Kavramı ve Bu Çerçevede Hz. Peygamber’in Örnek Oluşu. EKEV Akademi Dergisi - Sosyal Bilimler, 1 (1), 129-143.
- Kâdî Abdülcebbar, E. H. (1988). Şerhu'l-Usûli'l-Hamse. (A. Osman, Tahk.). Kahire: Mekte-bet-u Vehbe.
- Kâdî Abdülcebbar, E. H. (1971), el-Muhtasar fî usûli'd-dîn. (M. Ammara, Tahk.). 2 Cilt. Mısır: y.y.
- Kahraman, H. (2019). el-Es’ile ve’l-Ecvibe Adlı Eserinde Cemâleddin Aksarâyî’nin Kelâmî Problemlere Yaklaşımı. IV. Uluslararası Aksaray Sempozyumu: Tam Metinler. Aksaray: Aksaray Belediyesi Kültür ve Sosyal İşler Müdürlüğü Kültür Yayınları.
- Karataş, Ş. (2021). Kur’ân’a Göre Aileyi Ayakta Tutan Bazı Kavramlar ve Bu Bağlamda Hz. İbrâhîm’in Örnekliği. İhya Uluslararası İslam Araştırmaları Dergisi-İhya International of Islamic Studies, 7 (1), 344-371.
- Kasapoğlu, A. (2015). Kişilik Gelişimi Açısından Namaz. Hikmet Yurdu 8 (16), 11-54.
- Laleli, M. (2007). Peygamber Sıfatlarının Sosyo-Psikolojik Tahlili. Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
- Mâtürîdî, E. M. (2003). Kitâbu’t-Tevhîd. (B. Topaloğlu, M. Aruçi Tahk.).. Ankara: İsam Ya-yınları.
- Mâverdî, E. H. (T.s.). en-Nüket ve’l-‘uyûn. 6 Cilt. Beyrut: Dâru’l-Kütübi’l-‘İlmiyye.
- Râgıb el-İsfahânî, E. K. (2010). el-Müfredât: Kur’ân Kavramları Sözlüğü. (A. Güneş – M. Yolcu, Çev.). İstanbul: Çıra Yayınları.
- Râzî, E.(1986). el-Erba'în. (A. H. es-Sekâ, Tahk.). 2 Cilt. Kahire: y.y.
- Sâbûnî, M. A. (T.s.). Kur’ân’ın Işığında Peygamberlik ve Peygamberler. (S. Cebeci – B. Deli-ce, Çev.). İstanbul: Kültür Basın Yayın Birliği.
- Sâbûnî, N. (1979). el-Bidâye fî uṣûli’d-dîn. (B. Topaloğlu, Neşr.). Dimeşk: y.y.
- Önal, R. (2013). İslam Kelâmı’nda Nübüvvet’in Mahiyeti, Kapsamı ve Gerekliliği. İnsan ve Toplum Bilimleri Araştırmaları Dergisi, 2 (2), 151-178.
- Özdemir, M. (2017) “Mutezile’nin Nübüvvet Müdafaası”. Kelam Araştırmaları Dergisi [Ka-der] 5 (1), 119-134.
- Sancar, F. (2010). Kelam ve Tasavvuf Açısından Nübüvvet: Fahreddin er-Râzî ve İbnü’l-Arabî Örneği. Yayımlanmamış Doktora Tezi, Dokuz Eylül Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü.
- Şevkânî, M. (1995). Fethu’l-kadîr. Beyrut: el-Mektebetü’l-‘Asriyye.
- Teftâzânî, S. (1988). Şerhu’l-‘Akâidi’n-Nesefî. (A. H es-Sekkâ, Tahk.). Kâhire: Mektebetu’l-Külliyetü’l-Ezheriyye.
- Terzioğlu, H. - Çelik, Ş. N. (2017). Fahreddin er-Râzî’ye Göre Nübüvvetin İspatı. Kelam Araştırmaları Dergisi [Kader], 15 (2) 303-318.
- Toksarı, A. “Emânet” Türkiye Diyanet Vakfı İslâm Ansiklopedisi. Erişim 21 Aralık 2020. https://islamansiklopedisi.org.tr/emanet#1.
- Türcan, G. (2006). Kelamda Nübüvvetin İspatı-Nübüvvet Geleneği Bağlamında. Dinî Araş-tırmalar, 9 (25), 217-236.
- Vâkıdî, E. A. (1984). Kitâbu’l-meğâzî. thk. Marsden Jones. Beyrut: ‘Âlemü'l-Kütüb.
- Yavuz, Y. Ş. “Hakka’l-yakîn” Türkiye Diyanet Vakfı İslâm Ansiklopedisi (Erişim 26 Kasım 2020). https://islamansiklopedisi.org.tr/hakkal-yakin.
- Yavuz, Y. Ş. “Nübüvvet” Türkiye Diyanet Vakfı Ansiklopedisi. Erişim 12 Kasım 2020. 281. https://islamansiklopedisi.org.tr/nubuvvet#1.
- Zemahşerî, E. K. (1995). el-Keşşâf ‘an hakâikı ğavâmizı’t-tenzîl. 4 Cilt. Beyrut: Dâru’l-Kütübi’l-‘İlmiyye.
Peygamberlerin Sahip Olduğu Bazı Sıfatların Nübüvvetin Gerekliliği ve İspatı Açısından Değerlendirilmesi
Öz
Bir insanda bulunması gereken birçok erdeme sahip olma özelliği peygamberleri toplumlara rol model olma konusunda vazgeçilmez kılmaktadır. Peygamberlerin sahip olduğu bu üstün va-sıfların her biri onlara mutlak hakikate yönelmede farklı bir katkı sunmaktadır. Diğer insanlar-dan farklı olarak, peygamberlerde bulunan erdemlerin bir bütün olarak bulunması, onları mutlak hakikate götüren yolu en isabetli ve mükemmel şekilde takip etmelerine imkân sağlamıştır. Özel-likle içerisinde yaşadıkları toplumların normal insanların fark edemeyeceği hassas problemlerini, güçlü erdemleriyle keşfetmek ve o toplumları evrensel ahlâkî değerler etrafında buluşturmak adına peygamberlerin verdikleri zorlu mücadeleleri dikkate aldığımızda, onlarsız bir dünyada insanların bütün insanlığı ilgilendiren mutlak hakikati bulmalarının o kadar da kolay olmayaca-ğını söylemek mümkündür. Bu anlamda, yeryüzünde ahlâkî erdemleri yayma konusunda pey-gamberleri diğer insanlardan ayıran ve onlara uymayı aklî ve ahlâkî bir zorunluluk haline getiren en önemli özellik, çağlar ve nesiller boyunca kitleleri ahlâkî evrensel ilkeler etrafında buluştura-bilmeleri ve bu yolda güçlü gelenekler oluşturmaları olmuştur. Hakikate giden zorlu yol emanet, fetânet ve cesaret gibi güçlü erdemlere sahip insanların takibi ile mümkün olabilmiştir. Peygam-berlerin oluşturdukları güçlü gelenekler insanlığa çok büyük erdemler sunmuş insanı insan kılan faziletlerin neşvünema bulmasına toplumsal bir ortam hazırlamıştır. Tıpkı cahiliye döneminde olduğu gibi nübüvvetin nurundan uzak kalmış toplumların aynı zamanda insani erdemlerden de uzak kaldıkları görülmektedir. Çerçevesi yukarıdaki şekilde belirlenen bu çalışmada özellikle Hz. Muhammed (s.a.v.) ve Hz. İbrahim’in (a.s) bireysel ve toplumsal alandaki mücadelelerinden bazı örnekler sunularak, bu örneklerin onların nebevi sıfatları ile ilişkisi kurularak peygamberli-ğin insanlık için vazgeçilmezliği ortaya konmaya çalışılacaktır. Özellikle bahsi geçen peygamber-lerin seçilmiş olması, nebevi sıfatların toplumsal tezahürlerinin en açık şekilde onların haytların-daki örneklerden takip edilebilebiliyor olmasıdır.
Kaynakça
- Ağırakça, A. (2014). Kaynaklar Işığında İsrâ ve Miraç Olayı. Artuklu Akademi: Mardin Artuk-lu Üniversitesi İlahiyat Bilimleri Fakültesi Dergisi, 1 (2), 1-30.
- Aksarâyî, C. (Ts). el-Es’ile ve’l-ecvibe. (N. Hanay – M. Furkani, Çev.). Aksaray: Aksaray Be-lediyesi Kültür ve Sosyal İşler Müdürlüğü Kültür Yayınları.
- Azimli, M. (2010). Tarihin Kırılma Noktası: Hudeybiye Antlaşması. Hikmet Yurdu, 3 (6), 35-58.
- Bağdâdî, A. (1346). Uṣûlü’d-dîn. İstanbul: Dârülfünun İlâhiyat Fakültesi.
- Bâkıllânî, E. B. (1947). et-Temhîd fi'r-red ‘ale'l-mülhideti'l-mu‘attıla. (M. Hudayrî, Tahk). Ka-hire: Dârü'l-Fikri'l-‘Arabi.
- Belâzurî, E. H. (2018). Ensâbu’l-eşrâf. (S. Zekkâr, Tahk.). İstanbul: İlk Harf Yayınevi.
- Boynukalın, M. “Tebliğ” Türkiye Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi. Erişim 29 Aralık 2020. https://islamansiklopedisi.org.tr/teblig.
- Câhiz, E. O. (1987). Keşşâf-u âsâri'l-Câhiz. (A. E. Mulhim, Tahk.). Beyrût: Dâr ve Mektebet-u Hilâl.
- Cevherî, E. N. (1974). eṣ-Ṣıḥâḥ tâcü’l-luga ve sıhahi’l-‘Arabiyye. (N. Mar‘aşlî – Ü. Mar‘aşlî, Neşr.). Beyrut: y.y.
- Cüveynî, İ. H. (1950). Kitâbu’l-irşâd. (M. Y. Mûsa, A. A. Abdulhamîd, Tahk.). Bağdat: el-Mektebu’l-Hancî.
- Çağlayan, H. (2015). Elçi ve Vekil Bağlamında Nübüvvet. e-Makâlât Mezhep Araştırmaları, 8 (2), 67-95.
- Çağrıcı, M. “Sıdk” Türkiye Diyanet Vakfı İslâm Ansiklopedisi. Erişim 26 Kasım 2020. https://islamansiklopedisi.org.tr/sidk.
- Ebu’l-İz, E. H. (2003). Şerhu’l-‘Akîdeti’t-Tahâviyye. (A. et-Türkî. Neşr.). Beyrut: y.y.
- Elmalılı, M. H. (1979). Hak Dini Kur'an Dili. İstanbul: Eser Neşriyat.
- Fârâbî, E. N. (1949). İhsâu’l-‘ulûm. (O. Emin, Tahk.). Kahire: Dârü‘l-Fikri‘l-‘Arabî.
- Fârâbî, E. N. (1985). el-Medînetü’l-fâzıla. (A. N. Nader, Neşr.). Beyrut: y.y.
- Ferâhidî, E. A. (1998). Kitabu'l-‘ayn. (M. el-Mahzûmî-İ. es-Sâmirâî, Tahk.). Beyrut: Muessese-tu'l-‘Alemî.
- Güncel Türkçe Sözlük. “Cesaret”. Erişim 2 Şubat 2021. https://sozluk.gov.tr/.
- İbn İshâk, E. A. (2012). Sîret-u İbn İshâk. (M. Hamîdullah, Tahk.). İstanbul: Düşün Yayıncılık.
- İbn Fûrek, E. B. (1987). Mecerred-u Makâlâti'l-Eş‘arî. (D. Gimaret, Tahk.). Beyrut: Dâru'l-Meşrik.
- İbn Hişâm, E. M. (1992). es-Sîretü'n-nebeviyye. (S. Zekkar, Tahk. V. el-Magribi, Şerh.). Bey-rut: Dârü'l-Fikr.
- İbn Kesîr, İ. (1997). Tefsîru’l-Kur’âni’l-‘azîm. 4 Cilt. Beyrut: Dâru’l-Ma‘rife.
- İbn Manzûr, M. (1990). Lisânü’l-ʿArab. 15 Cilt. Beyrut: Dâru’s-Sadr.
- İşcan, M. Z. (1997). Kur’ân-ı Kerîm’de Emânet Kavramı ve Bu Çerçevede Hz. Peygamber’in Örnek Oluşu. EKEV Akademi Dergisi - Sosyal Bilimler, 1 (1), 129-143.
- Kâdî Abdülcebbar, E. H. (1988). Şerhu'l-Usûli'l-Hamse. (A. Osman, Tahk.). Kahire: Mekte-bet-u Vehbe.
- Kâdî Abdülcebbar, E. H. (1971), el-Muhtasar fî usûli'd-dîn. (M. Ammara, Tahk.). 2 Cilt. Mısır: y.y.
- Kahraman, H. (2019). el-Es’ile ve’l-Ecvibe Adlı Eserinde Cemâleddin Aksarâyî’nin Kelâmî Problemlere Yaklaşımı. IV. Uluslararası Aksaray Sempozyumu: Tam Metinler. Aksaray: Aksaray Belediyesi Kültür ve Sosyal İşler Müdürlüğü Kültür Yayınları.
- Karataş, Ş. (2021). Kur’ân’a Göre Aileyi Ayakta Tutan Bazı Kavramlar ve Bu Bağlamda Hz. İbrâhîm’in Örnekliği. İhya Uluslararası İslam Araştırmaları Dergisi-İhya International of Islamic Studies, 7 (1), 344-371.
- Kasapoğlu, A. (2015). Kişilik Gelişimi Açısından Namaz. Hikmet Yurdu 8 (16), 11-54.
- Laleli, M. (2007). Peygamber Sıfatlarının Sosyo-Psikolojik Tahlili. Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
- Mâtürîdî, E. M. (2003). Kitâbu’t-Tevhîd. (B. Topaloğlu, M. Aruçi Tahk.).. Ankara: İsam Ya-yınları.
- Mâverdî, E. H. (T.s.). en-Nüket ve’l-‘uyûn. 6 Cilt. Beyrut: Dâru’l-Kütübi’l-‘İlmiyye.
- Râgıb el-İsfahânî, E. K. (2010). el-Müfredât: Kur’ân Kavramları Sözlüğü. (A. Güneş – M. Yolcu, Çev.). İstanbul: Çıra Yayınları.
- Râzî, E.(1986). el-Erba'în. (A. H. es-Sekâ, Tahk.). 2 Cilt. Kahire: y.y.
- Sâbûnî, M. A. (T.s.). Kur’ân’ın Işığında Peygamberlik ve Peygamberler. (S. Cebeci – B. Deli-ce, Çev.). İstanbul: Kültür Basın Yayın Birliği.
- Sâbûnî, N. (1979). el-Bidâye fî uṣûli’d-dîn. (B. Topaloğlu, Neşr.). Dimeşk: y.y.
- Önal, R. (2013). İslam Kelâmı’nda Nübüvvet’in Mahiyeti, Kapsamı ve Gerekliliği. İnsan ve Toplum Bilimleri Araştırmaları Dergisi, 2 (2), 151-178.
- Özdemir, M. (2017) “Mutezile’nin Nübüvvet Müdafaası”. Kelam Araştırmaları Dergisi [Ka-der] 5 (1), 119-134.
- Sancar, F. (2010). Kelam ve Tasavvuf Açısından Nübüvvet: Fahreddin er-Râzî ve İbnü’l-Arabî Örneği. Yayımlanmamış Doktora Tezi, Dokuz Eylül Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü.
- Şevkânî, M. (1995). Fethu’l-kadîr. Beyrut: el-Mektebetü’l-‘Asriyye.
- Teftâzânî, S. (1988). Şerhu’l-‘Akâidi’n-Nesefî. (A. H es-Sekkâ, Tahk.). Kâhire: Mektebetu’l-Külliyetü’l-Ezheriyye.
- Terzioğlu, H. - Çelik, Ş. N. (2017). Fahreddin er-Râzî’ye Göre Nübüvvetin İspatı. Kelam Araştırmaları Dergisi [Kader], 15 (2) 303-318.
- Toksarı, A. “Emânet” Türkiye Diyanet Vakfı İslâm Ansiklopedisi. Erişim 21 Aralık 2020. https://islamansiklopedisi.org.tr/emanet#1.
- Türcan, G. (2006). Kelamda Nübüvvetin İspatı-Nübüvvet Geleneği Bağlamında. Dinî Araş-tırmalar, 9 (25), 217-236.
- Vâkıdî, E. A. (1984). Kitâbu’l-meğâzî. thk. Marsden Jones. Beyrut: ‘Âlemü'l-Kütüb.
- Yavuz, Y. Ş. “Hakka’l-yakîn” Türkiye Diyanet Vakfı İslâm Ansiklopedisi (Erişim 26 Kasım 2020). https://islamansiklopedisi.org.tr/hakkal-yakin.
- Yavuz, Y. Ş. “Nübüvvet” Türkiye Diyanet Vakfı Ansiklopedisi. Erişim 12 Kasım 2020. 281. https://islamansiklopedisi.org.tr/nubuvvet#1.
- Zemahşerî, E. K. (1995). el-Keşşâf ‘an hakâikı ğavâmizı’t-tenzîl. 4 Cilt. Beyrut: Dâru’l-Kütübi’l-‘İlmiyye.
Ayrıntılar
| Birincil Dil | Türkçe |
|---|---|
| Bölüm | Araştırma Makalesi |
| Yazarlar | |
| Yayımlanma Tarihi | 31 Aralık 2021 |
| Kabul Tarihi | 29 Aralık 2021 |
| Yayımlandığı Sayı | Yıl 2021 |