Research Article
BibTex RIS Cite

AKSARAY AHŞAP İŞÇİLİĞİ VE OYMA SANATI

Year 2018, Volume: 3 Issue: 5, 145 - 150, 10.01.2019
https://doi.org/10.26809/joa.2018548624

Abstract

Tarih öncesi dönemlerden beri bir yapı malzemesi olarak ahşap; dayanıklılığı, öz ısısı ve dokusuyla kullanım sürekliliği gösteren bir malzeme olmuştur. Bu malzemenin kullanım tekniğinde zaman içerisinde birçok değişim ve gelişim gerçekleşmiştir. Buna bağlı olarak Türkiye’deki geleneksel ahşap işçiliğini birçok kültürel etkileşimin ve değişimlerin şekillendirdiği görülmektedir.
Aksaray'da da uzun yıllardır yapılan ve daha çok usta-çırak ilişkisi usulünde devam eden ahşap sanatı günümüzdede devam etmektedir. Özellikle son dönemlerde minyatür camii ve türbe gibi çalışmaların daha fazla ilgi ve talep görmesi ile ahşap sanatı önemini korumaktadır. Öncesinde yaygın olarak mimberin yapıldığı ahşap sanatında günümüzde bu sanat alanında da teknolojiden yararlanılmış, el emeğinin yerini makineler almıştır.
Bu çalışma ile aksaray'da ahşap sanatı, yapım aşamaları ve günümüzdeki durumu hakkında bilgi verilmiştir.

References

  • Büyükçanga, M., “Kündekâri ve Konya’da Yaşayan Kündekârlar”, Türk Dünyası Kültür ve Sanat Sempozyumu, 07-15 Nisan 2000, Isparta, s. 245.
  • Can Yılmaz, Minberin Cami Mimarisine Katılımı, Din Bilimleri Akademik. Araştırma Dergisi, 2008, sayı:10
  • Crochet, T., “Designer’s Guide to Furniture Styles”, Pearson Prentice Hall, New Jersey, 3-4, (1999).
  • Özel, M., 1993. Geleneksel Türk El Sanatları. Kültür Bakanlığı Yayınları, Ankara.
  • Soysal, H., 2007. Geleneksel Türk El Sanatlarımızı Yaşatan Kündekari Ustası Mevlüt Çiller. Gazi Üniversitesi, EBE, Yüksek Lisans Tezi, Ankara
  • Sözen, M., Geleneksel Türk El Sanatları, İstanbul, 1998, s. 34.
  • Yakut, Mucemu’l-Buldan, Beyrut 1957, C. IV, s. 86
  • Yücel, E., 1977. Osmanlı Ağaç İşçiliği. Kültür ve Sanat Dergisi, İstanbul.
  • SATICI Zeki, Minber Ustası, Sözlü Görüşme, 01.12.2016

AKSARAY WOOD WORKING AND CARVING ART

Year 2018, Volume: 3 Issue: 5, 145 - 150, 10.01.2019
https://doi.org/10.26809/joa.2018548624

Abstract

Wood as a building material since prehistoric times; its durability, its heat and its texture. There have been many changes and developments in the use of this material over time. Accordingly, the traditional woodwork in Turkey is shaped by many cultural interaction and exchange.
The wood art which has been held in Aksaray for many years and continues in the master-apprentice relationship method continues to this day. Especially in recent times, the art of miniature mosques and tombs with more interest and demand for wood art preserves its importance. In the wood art, in which the mimberin was made before, today, technology was used in this art field and hand labor was replaced by machines.
In this study, information was given about the art of wood, construction stages and current situation in Aksaray.

References

  • Büyükçanga, M., “Kündekâri ve Konya’da Yaşayan Kündekârlar”, Türk Dünyası Kültür ve Sanat Sempozyumu, 07-15 Nisan 2000, Isparta, s. 245.
  • Can Yılmaz, Minberin Cami Mimarisine Katılımı, Din Bilimleri Akademik. Araştırma Dergisi, 2008, sayı:10
  • Crochet, T., “Designer’s Guide to Furniture Styles”, Pearson Prentice Hall, New Jersey, 3-4, (1999).
  • Özel, M., 1993. Geleneksel Türk El Sanatları. Kültür Bakanlığı Yayınları, Ankara.
  • Soysal, H., 2007. Geleneksel Türk El Sanatlarımızı Yaşatan Kündekari Ustası Mevlüt Çiller. Gazi Üniversitesi, EBE, Yüksek Lisans Tezi, Ankara
  • Sözen, M., Geleneksel Türk El Sanatları, İstanbul, 1998, s. 34.
  • Yakut, Mucemu’l-Buldan, Beyrut 1957, C. IV, s. 86
  • Yücel, E., 1977. Osmanlı Ağaç İşçiliği. Kültür ve Sanat Dergisi, İstanbul.
  • SATICI Zeki, Minber Ustası, Sözlü Görüşme, 01.12.2016
There are 9 citations in total.

Details

Primary Language Turkish
Journal Section Research Article
Authors

Semra Kılıç Karatay

Publication Date January 10, 2019
Published in Issue Year 2018 Volume: 3 Issue: 5

Cite

APA Kılıç Karatay, S. (2019). AKSARAY AHŞAP İŞÇİLİĞİ VE OYMA SANATI. Journal of Awareness, 3(5), 145-150. https://doi.org/10.26809/joa.2018548624